Sorun denizinde tek kürekle ilerlemeye çalışırken aslında kendi etrafımda döndüğüm bi sırada rastladım Kübra hanıma. Etrafıma ördüğüm duvarlara minik minik pencereler açtı kendisi. Sayesinde ışık girdi dünyama. Aydınlandı hayatım. Yolum aydınlandı. Doğruyu gördüm yanlışı bildim sayesinde. Aynı acıları aynı dertleri tekrar yaşamak istemem ama bu acıların en büyük kazancı bana kendisi. Tek başıma aşamayacağım her yokuşta elimden tuttu benim.
Düşmüştüm. Önce beni yerden kaldırdı. Üstümde başımdaki tozları silkeledi. Sonra her bir yaramı tek tek sardı. İyileşmesini bekledi. Ve sonra "Hadi" dedi bana. "Tekrar yola devam etmeye hazırsın" O kapıdan girdiğime o kadar memnunum ki. Ben asla düştüğümde bu kadar güçlü kalkamazdım. O yola tekrar çıkamazdım.Ve biliyorum ne zaman düşsem ve el uzatsam yine kaldırır ordan beni. Asla tereddüt etmeyin :)
