Günde kaç kere ocağı kapattım mı diye kontrol ettiğimi bile hatırlamıyorum. Evden çıkmam bazen bir saati buluyordu. Kapıyı kilitleyip çıkıyorum, sonra dönüp tekrar bakıyorum. Yetmiyor, bir daha. Sonra tekrar. En sonunda ağlayacak gibi olup geri dönüyordum. Gözde hanıma ilk gittiğimde bunları anlatırken çok utanıyordum ama o beni hiç garipsememişti. Seanslarda bu tekrarların aslında kaygımı bastırma şeklim olduğunu fark ettik. Küçük egzersizlerle başladık. İlk başta zorlandım. Ama zamanla bu döngü kırılmaya başladı. Gözde Hanım sayesinde kendime kızmamayı öğrendim. İyi ki başlamışım.
