Ahh Emre Bey... O zorlu vücudumu ve aklımı kemiren hastalıktan kurtuluş yolumu, çabalarımı düşünüyorum. Bir insan olarak algılayamadığım zekanız ve mesleğinize olan sevginiz beni hayatımda en çok etkileyen şeydir. Üniversite okuduğum yıllarda ameliyat etmiştiniz beni, hayatım boyunca bu böyle gider dediğim ne kadar kötü düşünce varsa aklımda hepsini alıp içine filizlenmiş, yerini çiçeklere bırakmış umut tohumlarıyla doldurdunuz. Bitiremeyeceğimi düşündüğüm üniversitemi bitirdim üstüne bir de hakimlik sınavlarını kazandım. İnanır mısınız? Hayat ne güzel, ağrısız yürüyebilmek, sonunun ne olacağını düşünmeden yemek yiyebilmek... nasıl anlatılır artık iyileşmiş bir genç kızın vücudunu sevmesi, artık isyan etmemesi ve tebessümle hatırlaması herşeyi... nasıl anlatılır? Mucizem oldunuz görüyorum ki başka insanların da hayatına değmiş eliniz. Hala bir yerlerde hayat kurtardığınızı bilmek ne iyi... Sizi çok seviyorum ve tatlı yanaklarınızdan öpüyorum. İyi ki varsınız.
