Ben bebegim olduktan sonra öfke problemimin artması ve şartlarım çok fazla değiştiği için durumu kabullenememle kendisine başvurdum. Açıkçası çocuğu olduğunu öğrenince beni anlar diye düşünüp ekstra mutlu oldum. Bir de öyle bir kriz anında görüşmeye başladık ki bi anda kendimi kendisine anlatırken buldum. Şuan tedavimiz devam ediyor, kendimi çok daha iyi ve kızıma karşı çok daha sabırlı hissediyorum. Kafamda sanki Zeynep hanımın sesi var hep. Konuşacağımız günleri bekliyorum resmen. Bunu da anlatırım, şunu da anlatırım diye düşünüyorum. Sanki yakın bir arkadaşla konuşur gibi. Kendisi beni çok kısa zamanda o kadar hızlı anladı, tanıdı ve çözümledi ki. Onunla rahatça konuşabiliyorum. Tedavi bittiğinde eksikliğini hissedeceğim galiba :)
