Çocukluğum cehennem gibiydi.En büyük sorun sesimi duyacak,acımı görecek kimse yoktu.16 yaşımdan itibaren psikoloji,kişisel gelişim vb. alanlarda okudum.İnsan doğasını anlamaya çalışırken kendime yardım etmeye çalışıyordum.Acılardan beslenen bir yönüm olduğunu fark ettiğimde 30 lu yaşlara gelmiştim.30 lu yaşlarımdan sonra başlayan regresyon hayatımı ele geçirmişti.Hiç bir yere ait değildim.Ailemden hep uzakta kalmak istedim.Kaldım.Kendi kurduğum aile ile tam da kaçmak istediğim aile ortamını yarattım.Farklar var elbette ama özünde aynıydı.Annemin tam zıttı görünen ama özde annem gibi davranan biriyle evlendim.(Belki de ben çocuk kalarak onu o yönde davranmaya itiyordum.Çocuk kalmaya çalışmak belkide)Hayat bana yeniden şans sunmuştu.Büyüme şansı.Ben ise nereden başlayacağımı bilmiyordum.Yaşadığım acılar hep oradaydı ,içimde.Kimseye gösteremediğim.Hayatımın zor bir döneminde bana bir yol göster Allah'ım diyerek kapısında buldum kendimi.Beni tetikliyordu süreç.Sonra başka bir şehire gittim.Seansları bıraktım.6 yıl sonra yeniden kapısındaydım.Geçen 6 yılda bilinçli farkındalık,içsel çocukluk,anne ile ilişki vb. çalışmalara katıldım.Etkisiz olduklarını söyleyemem.Hepsinin katkısı oldu ama aynı zamanda benim için tetikleyici de oldular.Hayatımda ilk defa biri gerçekten benim acımı gördü.Burada 1000 kişiye yetecek acı var dedi.Gördü beni.Acınızı görüyorum dedi üstelik bana acımadan,bu acılardan çıkmışssın demeden,ne yerip ne yüceltip olanı olduğu gibi görerek.Teşekkür ederim.Online olarak seanslara katılıyorum şimdi.Benim için şu aşamada çok daha kıymetli.Çünkü orada beni gören biri var ve aynı zamanda bir ekran mesafesi var.Bu bana yakınlaşmaktan korktuğum ,belli bir mesafede daha çok ifade edebildiğim alan sağladı.Hazırlanmanıza gerek yok.Susabilirsiniz.Karşınızda mükemmel biri yok ama uzman biri var ve orada.Size çok teşekkür ederim Mustafa Bey.
